Od 21 grudnia 2010 r. obowiązują zmiany w zakresie badań profilaktycznych

Weszły one w życie mocą rozporządzenia Ministra Zdrowia z 8 grudnia 2010 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz.U. Nr 240, poz. 1611). Nowości dotyczą wyłącznie zakładów zatrudniających pracowników w narażeniu na działanie promieniowania optycznego. Rozporządzenie wprowadza obowiązek lekarza sprawującego profilaktyczną opiekę nad takimi pracownikami informowania ich o wynikach badań oraz instruowania o badaniach, jakim powinni się poddać po zakończeniu wykonywania pracy w narażeniu na te czynniki. Lekarz ma ponadto obowiązek dokonywania okresowych analiz wyników kontroli zdrowia pracowników, o których musi ponadto informować pracodawcę.

Warto również wspomnieć, że zmianie uległ również załącznik nr 1 do rozporządzenia w części dotyczącej badań lekarskich pracowników zatrudnionych w narażeniu na szkodliwe czynniki fizyczne związane z promieniowaniem optycznym.

Od 1 stycznia 2011 r. zmianie uległy zasady odbywania praktycznej nauki zawodu

Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z 15 grudnia 2010 w sprawie praktycznej nauki zawodu (Dz.U. Nr 244, poz. 1626) wprowadza kilka istotnych zmian dotyczących organizowania praktycznej nauki zawodu uczniów. Podstawową nowością jest zmiana katalogu podmiotów uprawnionych do organizowania praktycznej nauki zawodu. W § 1 rozporządzenie wymienia warsztaty i pracownie szkolne, placówki kształcenia ustawicznego, placówki kształcenia praktycznego, oraz pracodawców i indywidualne gospodarstwa rolne. Oznacza to, że z dniem 1 stycznia uczniowie, którzy rozpoczęli praktyczną naukę zawodu w szkolnym gospodarstwie pomocniczym, lecz nie ukończyli jej przed tą datą, muszą kontynuować praktyki w warsztacie szkolnym, pracowni szkolnej, placówce kształcenia ustawicznego, placówce kształcenia praktycznego, u pracodawcy lub w indywidualnym gospodarstwie rolnym, wskazanym odpowiednio przez dyrektora szkoły lub pracodawcę (§ 13 rozporządzenia).

Następną zmianą wprowadzoną w nowym rozporządzeniu jest doprecyzowanie zasad wynagradzania instruktorów praktycznej nauki zawodu. Przepis § 9 ust. 1 rozporządzenia gwarantuje refundację wynagrodzenia takich instruktorów do wysokości minimalnej stawki wynagrodzenia zasadniczego nauczyciela kontraktowego posiadającego dyplom ukończenia kolegium nauczycielskiego, określonej w przepisach w sprawie wysokości minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego nauczycieli, ogólnych warunków przyznawania dodatków do wynagrodzenia zasadniczego oraz wynagradzania za pracę w dniu wolnym od pracy. Doprecyzowaniu uległy ponadto wymagania kwalifikacyjne, które stawiane są instruktorom praktycznej nauki, dla których praca dydaktyczna i wychowawcza z uczniami lub młodocianymi nie stanowi podstawowego zajęcia lub jest wykonywana w tygodniowym wymiarze godzin niższym niż przewidziany dla nauczycieli. Zgodnie z § 10 ust. 3 nowego rozporządzenia powinni oni posiadać kwalifikacje wymagane od nauczycieli, określone w przepisach w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli niemających wyższego wykształcenia lub ukończonego zakładu kształcenia nauczycieli.

Od 1 stycznia 2011 r. obowiązują nowe zasady w odniesieniu do równego traktowania

Wprowadzono je ustawą z 3 grudnia 2010 r. o wdrożeniu niektórych przepisów Unii Europejskiej w zakresie równego traktowania (Dz.U. Nr 254, poz. 1700). Nowa ustawa określa jako kryteria dyskryminacyjne płeć, rasę, pochodzenie etniczne, narodowość, religię, wyznanie, światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną. Ustawa ma zastosowanie do osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek niebędących osobami prawnymi, ale posiadających zdolność prawną.

Ustawa wprowadza zasadę równego traktowania w zakresie:

· podejmowania kształcenia zawodowego, w tym dokształcania, doskonalenia, przekwalifikowania zawodowego oraz praktyk zawodowych;

· warunków podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej lub zawodowej, w tym w szczególności w ramach stosunku pracy albo pracy na podstawie umowy cywilnoprawnej;

· przystępowania i działania w związkach zawodowych, organizacjach pracodawców oraz samorządach zawodowych, a także korzystania z uprawnień przysługujących członkom tych organizacji;

· dostępu i warunków korzystania z: instrumentów rynku pracy i usług rynku pracy, zabezpieczenia społecznego, opieki zdrowotnej, oświaty i szkolnictwa wyższego.

W świetle ustawy każdy wobec kogo zasada równego traktowania została naruszona ma prawo do odszkodowania ustalanego na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego, jednak w procesie o takie odszkodowanie osoba jego dochodząca musi jedynie uprawdopodobnić naruszenie zasady równego traktowania, a następnie ciężar dowodu przechodzi na podmiot, któremu zarzucono naruszenie zasady równego traktowania. Dochodzenie powyższego odszkodowania nie pozbawia prawa dochodzenia roszczeń na podstawie innych przepisów.

Od 1 stycznia 2011 r. urlop ojcowski także w razie przysposobienia dziecka

Zmianę taką wprowadza ustawa z 25 listopada 2010 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy (Dz.U. Nr 249, poz. 1655). Zgodnie z nowym brzmieniem art. 182³ § 1 Kp pracownik-ojciec wychowujący dziecko może skorzystać z urlopu ojcowskiego w ciągu 12 miesięcy od uprawomocnienia się postanowienia orzekającego przysposobienie, ale nie dłużej niż do ukończenia przez dziecko 7 roku życia, chyba że w stosunku do dziecka podjęto decyzje o odroczeniu obowiązku szkolnego, gdyż wtedy maksymalną data na wykorzystanie urlopu jest ukończenie przez dziecko 10 lat.

Od 1 stycznia 2011 r. zasiłek za pobyt w szpitalu osób po 50-tce wyniesie 80% podstawy wymiaru zasiłku

Zmianę taką wprowadza ustawa z 22 października 2010 r. o zmianie ustawy o świadczeniach pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. 225, poz. 1463), a dotyczy ona okresu pomiędzy 15 a 33 dniem niezdolności do pracy w danym roku kalendarzowym. Zmiana ta miała na celu wyrównanie wysokości świadczeń z tytułu choroby otrzymywanych przez młodszych i starszych pracowników, gdyż ci pierwsi otrzymują przez 33 dni w roku kalendarzowym wynagrodzenie chorobowe, które jest liczone tak jak zasiłek chorobowy, a jego wysokość wynosi 80% podstawy wymiaru zasiłku. Osoby, które ukończyły 50 rok życia otrzymywały wynagrodzenie chorobowe jedynie przez 14 dni niezdolności do pracy, potem ZUS wypłacał im zasiłek chorobowy, który w przypadku pobytu w szpitalu wynosi 70% a nie 80% podstawy wymiaru zasiłku.